We begonnen de dag bij Ramchang Guesthouse (familiekamer €18,50 per nacht, fijn zwembad) met een ontbijt voor de deur met voor mij fruitsalade, Novi een pannenkoek met banaan en de rest stokbrood met Nutella. Vanwege het Frans koloniaal verleden zie je hier veel stokbrood. Dat gaat er 's ochtends toch beter in dan een lokaal ontbijt van rijstpap.
Daarna regelden we via het guesthouse een tuktuk om ons naar de bamboo train te brengen. Blijkbaar hebben we een nieuwe afdingtactiek. Net als gister droeg Daan halverwege het onderhandelen het stokje aan mij over want ik was het niet eens met de prijs. Wanneer in recensies op tripadvisor geschreven wordt over bedragen rond de $4 heen en terug wil ik geen $10 betalen. Dus nu spelen we blijkbaar good cop/bad cop. Ach als het maar werkt en ik blijf heus vriendelijk, maar wel vastberaden.
De bamboo train is een overblijfsel uit de tijd dat er nog geen goede wegen waren en dit het snelste vervoermiddel was. Op 1 set rails rijden 2 paar wielen plus frame met bamboe vlonder erop in beide richtingen. Als er 2 elkaar willen kruisen moet er eentje uit elkaar gehaald worden en van de rails af zodat de ander kan passeren.
Tegenwoordig dient het alleen nog maar als toeristische attractie waar je na 20 minuten rijden (alsof we gister nog niet lang genoeg in de trein hadden gezeten) bij een baksteenfabriekje uitstapt voor een korte bezichtiging en daarna weer dezelfde weg terug aflegt. Het ging stukken harder dan ik verwacht had, Tula vond het wel leuk maar wilde op de terugweg toch liever achterop zitten. Omdat we Pepa's petje vergeten waren droeg zij een geïmproviseerd hoofddeksel van de sarong.
Tula hield door haar wegwaaiende petje ervaring van gister de hele weg haar nieuwe pet angstvallig vast.
Kleine verzamelaar Tula vond de kapotte bakstenen prachtig en mocht een klein stukje meenemen met de afspraak dat als de beide zijvakjes van haar rugzak vol zijn ze moet gaan schiften in wat er mee kan.
Daan hielp met het omkeren van het plateau zodat we weer terug naar onze wachtende tuktukchauffeur konden.
Onze 2e stop was de markt waar we slaagden voor billendoekjes (toen we gister net in de trein stapten voor een rit van 5,5 uur kwamen we erachter dat die op waren en niemand heeft natuurlijk de laatste gepakt. Gelukkig had Pepa pas 's avonds in ons nieuwe onderkomen een poepexplosie en kon ze meteen onder de douche), tandpasta, 2 plastic borden, een mes en 2 kilo mango's. Novi dacht bij alles wat per dozijn in plastic verpakt zat dat je er vast niet maar 1 stuk van mocht kopen, ze leert snel hier over het verschil tussen wholesale/groothandel en retail.
We lunchten voor omgerekend iets meer dan €5 op de markt waar Daan 2 kommen soep opheeft omdat we het niet snapten. Er kwam eerst een kom met alleen bouillon dus hij vroeg waar z'n vlees en noodles waren, zoals je verwacht als je noodlesoep bestelt. Toen hij bedacht dat hij dan vast zelf de rauwe noodles die op tafel stonden toe moest voegen kwam er 2 minuten later nog een dampende kom soep met vlees en noodles erin. En hij had het al zo warm :-).
Pepa viel onderweg naar huis in slaap en kon zo op bed overgeheveld worden met drager en al.
Wij wisselden elkaar af in het zwembad waar Novi en Tula en later ook Pepa spetterden totdat er meer gekat dan gezwommen werd en het tijd werd om eruit te gaan. Na drogen, lange kleren aantrekken tegen de muggen (het malariaverhaal maakte meer indruk dan gedacht op Novi, ze bleef er de hele avond over bezig), de nog blote delen insmeren en de gamelan (xylofoonachtig muziekinstrument) bespelen totdat alle gasten en personeel van ellende gevlucht waren (grapje) tuktukten we naar de avondmarkt om te eten.
Hier moeten we weer even onze weg zien te vinden in het aanbod bij de stalletjes. We proefden versgeperst suikerrietsap en zoals altijd wanneer je er maar 1 bestelt vindt iedereen het lekker (en wanneer je denkt ik neem er meteen voor iedereen eentje dan lusten ze het allemaal niet) dus haalden we er nog wat meer.
Daan en Tula aten gefrituurde worstjes en vleesballetjes met in stukjes geknipt stokbrood. Novi, Pepa en ik witte rijst met groenten. Hiermee picknickten we op de rand van een fontein.
Als toetje koos Novi een op spekkoek lijkende zoetigheid wat een schot in de roos bleek. Onderweg naar de laatste bestemming van de dag namen we in de tuktuk omstebeurt een hapje uit het zakje, de dames eensgezind arm in arm.
Op een blog had ik gelezen over een mini kermisje en de chauffeur wist gelukkig na een leuk spelletje hints wat ik bedoelde (voor de geïnteresseerde reiziger: het ligt in straat 213 naast het Park hotel).
Er waren 5 mini attracties met een klein reuzenrad, trampolines, fietsjes, een draaimolen en een spoortje met karretjes. Voor 1000 riel per ritje (20 eurocent) vermaakten de meiden zich hier heerlijk kneuterig. Pepa was het er heel erg niet mee eens dat ze uit de autootjes moest maar toch werd het tijd om naar huis en bed te gaan.
Pepa hangt in het water graag aan Novi die voorzichtig met haar rondzwemt. Tula probeert ook steeds met Pepa te spelen in het zwembad maar die roept al bij voorbaat NEE omdat Tula nogal hardhandig telkens haar zusje bijna per ongeluk verzuipt (goh van wie zou Tula dat nou hebben?;-)) Daardoor Tula weer verdrietig dat Pepa niet bij haar wil, drama alom. Ik denk dat de overige gasten blij waren dat ze geen kinderen bij zich hadden.
Bij ons hotel kun je fietsen lenen dus zochten wij de 2 minst krakkemikkerige uit en gingen op weg naar de avondmarkt. 
Dus omgekeerd en dezelfde weg terug, maar toen konden we nog steeds geen wijs uit de kaart en waren we het zat, vooral Novi's magere billen op de harde bagagedrager.
Echter konden we toen onze eigen zijstraat niet meer vinden, die bleken we finaal voorbij gefietst dus weer dat hele eind terug. In totaal hebben we zo'n drie kwartier gefietst om uiteindelijk neer te ploffen bij een eettent op de hoek van onze straat. De ober probeerde ons nog netjes de kaart te laten zien voordat we plaats namen maar het boeide ons niet, als we maar konden zitten en drinken. Gelukkig hadden ze fruitshakes, water met ijsblokjes en wat te eten zo kwamen we weer een beetje bij ons positieven.
Het was wel fijn dat we daarna binnen 1 minuut naar ons hotel teruggefietst waren, waar Daan zich over de kaart en Google maps boog om uit te vogelen waar het nou mis was gegaan. Meestal is hij namelijk feilloos in de weg vinden. Het blijkt dus ook dat de receptionist ons vanmiddag precies omgedraaid heeft uitgelegd welke hoofdweg aan welke kant van onze steeg zit, tja dan kun je blijven fietsen natuurlijk. Als afsluiter facetimeden we met opa Erik en skypten we met opa Gerard en oma Ina en om die opwinding weer te laten zakken werd er nog een poosje rustig gelezen voordat de meiden de slaap konden vatten.
Omdat het ontbijt bij dit hotel inbegrepen zit aten de meiden deze ochtend cornflakes en wij een warm ontbijt van rijst en noodles. Het beviel ons eigenlijk wel, goede bodem om op de fiets te stappen. Maar eerst even zingen voor jarige tanti Nathalie.
Dit keer de goede kant op en met de microvezelhanddoekken onder de kinderbilletjes fietsen we in 20 minuten naar Angkor Wat Putt, een minigolfbaan met 14 holes in de vorm van de Cambodjaanse tempels. 
We sloegen en zweetten ons van baan naar baan terwijl Daan nog eens benadrukte dat ze dat onhandige toch echt van mij hebben. Als je een hole in one slaat krijg je een gratis drankje, helaas is ons dat niet gelukt. Hoewel Novi daar anders over dacht, die probeerde steeds vals te spelen en gaf zichzelf meerdere pogingen om opnieuw te beginnen of halveerde haar aantal slagen voor de score. Tula vond het juist leuk om zo vaak mogelijk te slaan, die had niet meegekregen dat juist degene met de minste punten wint.
Toen we klaar waren puften we nog even uit in de schaduw en viel er volgens Daan een beest uit de boom. Hij ging even kijken wat voor insect het was en Tula dacht dat het vast een klein dinosaurusje zou zijn. We zullen het nooit weten want we vonden hem niet.
Op de terugweg naar ons hotel stopten we voor ons nieuwe favoriete drankje: vers geperst suikerrietsap.
Ook haalden we stokbroodjes die belegd worden met boter, vlees, kaas, saus, komkommer en iets zoetzuurs. Alleen wilden wij er maar 1 zo en dan 3 met alleen de groente erop. De verkoopster voerde het prima naar onze wens uit (omdat Daan achter de kraam naast haar stond en alles aanwees en ja of nee deed) maar ze vond ons volgens mij niet goed snik :-). Pepa hield het natuurlijk niet uit tot ze een bed zag maar viel op m'n rug op de fiets al in slaap. Gelukkig kan ik haar zo op bed laten zakken en tukt ze dan rustig verder. 
Voor het eerst hielden we een heerlijke gezamenlijke siësta zodat we pas eind van de middag gingen zwemmen. Dit werd geen onverdeeld succes want Pepa blijkt een zwembadpoeper eerste klas te zijn. Dat hadden we de afgelopen dagen al gemerkt, maar toen waren het nog mooie vaste drolletjes die in haar zwembroek bleven zitten. Nu had Daan echter de primeur van een hand vol poep en een drol die zich niet liet vangen in het zwembad. Te gênant voor woorden natuurlijk en niet fris voor de andere gasten. We zijn 's avonds nog op zoek gegaan naar zwemluiers maar helaas zonder succes. Dus volgende keer maar met een gewone luier aan het zwembad in, dat is als we er überhaupt nog in mogen natuurlijk. Thuis gaan we nooit zwemmen en ze gaat 99% van de tijd onder de douche ipv in bad. Maar nu ik erover nadenk heeft ze de afgelopen 2x dat ze thuis in bad ging ook al in het water gepoept.
We hadden Novi pizza beloofd, haar lievelingseten (en dan 20 keer melden dat ze pizza margherita wil, alsof we dat nog niet weten) dus fietsten we na de zwemluierzoektocht naar een pizzeria in het centrum en gaven daar 5x zoveel uit als een gemiddeld etentje op de markt. De bananenshakes waren enorm, Tula moest er zelfs bij gaan staan om te kunnen drinken. 
Ook de grote pizza's deden hun naam eer aan en we namen bijna een hele in een doggybag mee naar huis.
Omdat we de komende dagen veel tempels gaan bezichtigen en de zon hier genadeloos op onze bolletjes schijnt kochten we nog wat hoeden met brede randen. De meiden hebben bijna alle hoedjes gepast die ze te pakken konden krijgen om uiteindelijk allebei te kiezen voor het hoofddeksel waar ze mee begonnen waren.
Allemaal opvouwbare exemplaren die makkelijk in de tas gepropt kunnen. Nu zijn we de familie Hoedmus.
Na het ontbijt regelde Daan een tuktuk met chauffeur voor de hele dag en vertrokken we naar het Angkor archeologisch park wat op de werelderfgoedlijst staat en een enorm gebied beslaat met ruïnes van oude tempels en steden. Deze werden vanaf de 9e eeuw over een periode van 500 jaar gebouwd en liggen vaak kilometers uit elkaar. Wij voelden ons super decadent met privévervoer maar het is de makkelijkste manier om veel tempels te zien en niet eens duur. 
We kochten entreepassen voor 3 dagen die je op niet verplicht aaneengesloten dagen binnen een week kunt gebruiken ($40 pp, kinderen zijn gratis). We hadden ons ingelezen over enorme hordes toeristen, vele armbandjes verkopende kinderen en wat tempels gehighlight die we zeker wilden zien. Voor de entreepassen stond al geen rij en bij de meeste tempels kwamen we steeds maar een handjevol toeristen tegen. Het scheelt vast dat wij in het laagseizoen reizen (dit is de warmste maand in Cambodja, het was vandaag tegen de 40 graden) maar zelfs de verkopertjes kwamen we maar 1x tegen en dat waren er maar 2. De meiden droegen vandaag hun UV(zwem)shirts, ziet er misschien raar uit maar biedt wel fijn bescherming tegen de zon door de gesloten nek en de niet te korte mouwen. Ook waren we vandaag allemaal heel blij met onze Keens, die dingen zijn echt gemaakt om te klauteren. 
We begonnen bij Ta Prohm, bekend van de film Tomb Raider en de dwars door de muren heen groeiende bomen. 
Daarna kwamen we langs Ta Keo, die te steile trappen had vond ik om met Pepa op m'n rug te beklimmen dus wachtten wij lekker beneden in de schaduw terwijl Daan met Novi en Tula naar boven klom.
Hierna reden we door een van de indrukwekkende poorten van het van Angkor Thom complex (reusachtige beeldenbalustrades die naar een enorme poort met 4 gezichten toe leiden) 
naar Bayon, de tempel met de vele grote gezichten. De hele dag was een grote geschiedenisles want het gaat onze verbeelding te boven hoe dit er vroeger in gebruik uit moet hebben gezien en hoe dit zo gebouwd kon worden. Dat leverde interessante gesprekken op want Novi en Tula hebben pas een projectweek op school gehad met als thema bouw, dus zij hadden er wel een idee bij.
Toen liepen we langs Baphuon waar kinderen niet in mochten, maar we namen er wel wat leuke foto's op de lange catwalk. 
Via het Terras van de Olifanten liepen we naar de reststop waar we plasten (dat er überhaupt nog wat uit kwam ondanks al het gezweet is te danken aan de liters water en sap die we naar binnen hebben gegoten) en lunchten (en je tuktukchauffeur ook te eten krijgt van het restaurant als hij je ernaartoe brengt). 
We maakten nog een stop bij Phnom Bakheng, de eerst gebouwde grote tempel in dit gebied. Voor zonsondergang klimmen hier hordes mensen de tempelberg op, nu waren we er helemaal alleen. Omdat het gevaarlijke pad afgesloten was en de meiden op het veilige pad niet konden klauteren leefden ze zich maar uit op een netjes neergelegde stenenrij langs de route. Ze zijn hier volop bezig met restaureren, de stenen liggen netjes genummerd uitgestald als een enorme puzzel.
In de tuktuk terug bekeken we de bestofte benen en in het hotel ook onze smerige tenen.
Deze wasten we natuurlijk eerst netjes schoon alvorens in het zwembad te springen. Wij zijn niet van die mensen die het zwembad vervuilen 😂. Daarom droeg Pepa vandaag een luier onder haar zwembroek. Die woog toen ze uit het water kwam ongeveer 5 kilo, best knap nog dat ze boven water wist te blijven.
Voor het avondeten fietsten we naar een eetstraat waar welgeteld 14 dezelfde smoothie karretjes stonden en maar iets van 5 met wat te eten. Mazzel voor de meiden dat een daarvan een pannenkoekenkar was. We aten op een stoeprandje, allemaal te moe om meer ons best te doen dan dit.
