Bangkok

Dinsdag hadden we een mooie mazzeldag. Dit jaar geen vertraging met de trein dus ruim op tijd bij de check-in waar de grondstewardess achteloos meldde dat we meteen al plaatsen kregen op de vlucht van China Airlines. Wij deden inwendig een vreugdedansje en pas later een stuk verderop hardop en voluit anders staat het ook zo onprofessioneel :-). De overige 2 uur op Schiphol leefden de meiden zich uit in een stukje speeltentoonstelling van Nemo science center want we hadden plotseling alle tijd en geen stress.





Na het boarden bleek het vliegtuig eerder halfleeg dan halfvol en werden Novi en ik met Pepa al voor het opstijgen verplaatst van onze 2 zitter achter Daan en Tula naar de 4 vrije stoelen in de middenrij.

Pepa was voor take-off al vertrokken voor haar middagdutje en werd precies wakker toen het eten kwam.





Als we op een volle vlucht zonder stoel voor Pepa hadden gezeten had ik denk ik geen hap binnengekregen. Het leek wel een satire, Pepa kroop onder onze tafeltjes door en stond precies op toen ze onder mijn tafelblad zat, hop daar ging m'n rijst. Ik had niemand voor me dus heeft Pepa de hele vlucht bij mij gezeten want bij Daan op schoot trapte ze steeds tegen de stoel voor hem waar wel iemand zat. Een bijna 2 jarige is geen ideale reisgenoot, dat is zeker. Gelukkig waren de grote dames zo braaf bezig met kleuren, puzzelboekjes en films kijken zonder ze te verstaan. Het hele vliegtuig ging na het avondeten (om 16 uur plaatselijke tijd) in de slaapmodus terwijl Pepa net uitgerust wakker werd en Novi en Tula natuurlijk ook nog niet moe waren. Ik heb aardig wat rondjes met Pepa gelopen en me maar bedacht dat je een kind niet zo maar midden op de dag extra kan laten slapen dus jammerdebammer als mensen het storend vonden. Pas rond 20 uur NL tijd viel ze in slaap ongeveer tegelijk met Novi en Tula. Ik was daar zo blij mee dat het me niet uitmaakte dat Novi 2,5e en Pepa 1,5e stoel van onze rij van 4 in beslag nam en er dus niet zoveel plek meer voor mij overbleef. Na nog geen 3 uur slaap (en veel minder voor mij omdat Pepa telkens dat ze zich omdraaide verder van de stoel afgleed en ik haar angstvallig probeerde te verleggen zonder haar wakker te maken) werden alle meiden bruut gewekt doordat het volle licht weer aanging voor het ontbijt. We hadden wel mazzel dat we na het ontbijt door de purser werden getrakteerd op ijsjes omdat we als staff vlogen.





Na 10.40 uur vliegen landden we rond 6 uur plaatselijke tijd in Bangkok. We hebben natuurlijk geen bagage om op te wachten dus binnen no time zaten we in de AirPort rail link naar ons hostel waar we gelukkig al vroeg in konden checken.





Het was toen pas 8.15 Thaise tijd en we hadden nog een lange dag voor ons. Een poging tot een klein tukje mislukte door Pepa en Tula die niet rustig wilden gaan liggen en aangezien onze kamer maar 9 vierkante meter is met 2 stapelbedden kozen we ervoor om snel de deur uit te gaan. (Loftel 22 Hostel in Chinatown vlakbij Hua Lamphong treinstation en metro, familiekamer heeft 2 stapelbedden en gedeeld sanitair).
Weer terug met de metro naar het Lumphini park waar we werden begroet door tuinsproeiers waar Novi dankbaar gebruik van maakte om af te koelen want het is wel even wennen aan de hitte. De meiden vermaakten zich in de speeltuin terwijl wij vooral moeite hadden om onze ogen open te houden.





Rond lunchtijd liepen we het park uit achter de meute kantoorpersoneel aan en kwamen zo uit bij een stampensvol foodcourt.











Met onze gevulde zakjes togen we terug naar het park om lekker in de schaduw te eten. Na de afterlunchdip en 2e mislukte rust poging op onze kleedjes in de schaduw in het gras (weer de kleinste 2 vol energie, echt waar halen ze het vandaan) zijn we gaan waterfietsen in een zwaan.





Zo kregen we weer een stukje dag om, maar nog niet genoeg om naar bed te kunnen.





Onze anti jetlag tactiek is drieledig: een aantal dagen voor vertrek vroeger naar bed gaan en eerder opstaan, de dag van aankomst doorhalen tot een redelijke bedtijd, dan een goede eerste nacht slapen zonder nachtelijk vertier zoals films en koekjes en op een nette tijd weer opstaan. Dit alles om zo snel mogelijk in het juiste ritme te zitten en je niet een week lang brak te voelen. (Daar hebben we ook ervaring mee, voor hoe het niet moet zie mijn blog van 4 jaar geleden. Op het programma stond nog slippers kopen voor Daan, Novi en Tula dus metroden we weer naar Chinatown en sjokten we door totdat dat ook afgestreept kon worden.





Tula helemaal blij met haar nieuwe Batman slippers, de verkoper vroeg nog of ze niet liever prinsessen wilde :-). Om we allemaal wel klaar waren met deze ellenlange dag aten we thai bij een stalletje op de stoep en haalde ik voor de meiden aan de overkant bij 7eleven tosti's. Het is tenslotte woensdag, thuis trainingsdag waarop we altijd voor het gemak tosti's eten.





Op onze laatste benen sjokten we naar ons hostel met als motivatie om de meiden nog vooruit te krijgen een ijsje in het vooruitzicht. Ze waren toch al enorm smerig (letterlijk, er kwam nogal wat smeer af van de fitnessapparaten waar ze in de speeltuin op bezig waren) dus die lekkende ijsjes konden er ook nog wel bij.





Allemaal onder de douche en in de heerlijkheid van de airco in ons blootje chillen met een boekje en een filmpje op de iPad. Op een nette tijd van 19 uur plaatselijk sliepen alle kindertjes en met dit uitgebreide verhaal over onze eerste dag ben ik ook weer 1,5 uur verder en mag ik nu eindelijk van mezelf gaan slapen.

Het werd een goede nacht voor de meeste Hermussen maar ik had ernstig moeite om de slaap te vatten. Toen om 8 uur de wekker ging sliep ik eigenlijk net lekker en snoozden we nog 2x door, iets wat we thuis echt nooit doen. We liepen richting treinstation om fruit voor het ontbijt te kopen.


Daarna stapten we in een taxi voor een rit van 40 minuten naar The Mall Bang Kae want daar boven op het dak van het winkelcentrum ligt Fantasia Lagoon, een enorm zwemparadijs.


Voor een zeer schappelijk entreebedrag (ongeveer €5 per volwassene en €3 per kind, bijna net zoveel als ons saaie zwembad in Dordt) hebben we ons vanaf openingstijd om 10.30 uur tot half 6 vermaakt in een diversiteit aan zwem- en speelbaden. Moet je wel eerst even een badmuts huren voor 25 cent :-).


Ik heb me voor de verandering eens meer bezig gehouden met zwemmen dan met foto's maken dus geen uitgebreide fotoreportage van al het leuks. Voor geïnteresseerden zie Google afbeeldingen, daarmee hadden de meiden ook thuis al voorpret.





We huurden een band om mee te glijden en ik ging op jacht naar lunch bij de eetstalletjes in het winkelcentrum. Daarna deed Pepa een tukje in de drager en deed ik stiekem ook even m'n ogen dicht.
Er was veel Thais toezicht, voor de veiligheid en om toe te zien op badmuts op en slippers uit. Vooral de badmeesters die in de sproeigedeelstes stonden waren leuk om te zien, helemaal ingepakt in een enorme felgele regenjas.


Uiteindelijk rolden we uitgeteld via de grote gele M (met alleen patat voor mij want ze kennen hier geen groenteburgers maar ik was te moe om verder te zoeken terwijl de rest al zat te eten) weer een taxi naar huis in voor een tochtje door de stadse spits. Je zou verwachten dat iedereen na deze dag zo in dromenland is, was het in de taxi vechten om ze wakker te houden, in het hostel was het hetzelfde om in slaap te komen.

Om 5 uur ging de wekker om de trein van 5.55 uur naar de Thaise grens te halen. We checkten uit (24 uurs receptie) en liepen door donker Bangkok langs opstartende kooplui in een kwartiertje naar Hua Lamphong trainstation (daarom hadden we dit hostel uitgezocht, de locatie). Daar sloegen we voor de deur ons ontbijt in van 8 stuks vers gesneden fruit, ons favoriete streetfood hier.


Voor in totaal omgerekend €3,75 kochten we treinkaartjes naar Aranyaphratet en stapten we in een al behoorlijk volle trein voor een rit van 5,5 uur naar de grens met Cambodja. Deze trein is 3e klasse, druk en zweterig. Pepa heeft het grootste gedeelte in de drager doorgebracht want ze stak haar hoofd steeds net iets te ver naar buiten (met alle ramen wagenwijd open vang je tenminste wind).


We gutsten van het zweet en Tula had aan het einde zwarte halsplooien van al het stof. Maar we waren het erover eens dat dit goed te doen was, wellicht niet voor reizigers geschikt die van iets meer comfort houden. (Deze treinreis maakt onderdeel uit van de meest low budget manier om van Bangkok naar Cambodja te reizen). Daarna maakten we ons op voor de rest van deze beruchte grensovergang vol oplichterspraktijken. We hadden ons goed ingelezen om te weten wat erbij hoort en wat nepperij is en wat de gangbare prijzen zijn. Met een tuktuk sjeesden we naar de grenspost, helaas verloor Tula onderweg haar petje door de wind. Dikke tranen maar 3 minuten na uitstappen was het alweer opgelost doordat we precies voor een kraam met petten uitkwamen en ze voor 50 cent een nieuwe uitzocht. De tuktuk probeerde ons nog bij het nep visa gebouw te dumpen maar we bleven gewoon zitten. In plaats van direct door te lopen namen we een omweg via de heetste straat op de markt om een hapje rijst te eten.


Met gevulde magen en geleegde blazen waren we er helemaal klaar voor. We verlieten Thailand via de douane, liepen het stuk door no mans land met bedelaars en casino's tot we bij de Cambodjaanse visapost waren. We hadden online al E-visa gekocht maar Daan moest nog wel voor 5 personen de arrival/departure kaarten invullen dus we zijn er maar even rustig bij gaan zitten. Op internet las ik over in dikke rijen urenlang wachten maar wij hadden blijkbaar mazzel want maar 2 mensen voor ons. Precies op tijd want achter ons kwam de inhoud van een paar touringcars in de rij staan die georganiseerd de grens overgaan (te herkennen aan geen bagage en een kaartje om hun nek). Wij vonden onszelf wel grappig dat we het met 3 kids lekker zelf deden. Het hele grens oversteken was binnen 20 minuten gepiept en Pepa heeft overal doorheen geslapen (dat zal een charmante foto zijn die in de Cambodjaanse douane archieven gaat). Als laatste stond nog op het programma een bus of taxi naar Battambang te vinden voor een faire prijs. Direct na de grens beet een mannetje zich in ons vast toen we de 'free bus to busstation' negeerden (waarmee je naar een minibusjeshel wordt gebracht van waar je alleen met overprijsd vervoer weer kunt ontsnappen). We bleven stug doorlopen maar door hem en zijn maatje de taxichauffeur die naast ons bleef rijden werden andere taxi's waarschijnlijk afgeschrikt en we konden ook niet wijs uit waar we de normale bussen konden vinden. Toen we het vervelende mannetje eindelijk gelost hadden en de taxichauffeur wist dat we geen haast hadden heeft Daan de onderhandelingen geopend. Voor $10 meer dan onze richtprijs wilde hij instappen maar waar ik normaal helemaal niet van het afdingen ben werd ik nu opeens fel. Ik had niet een kwartier met m'n kinderen lopen zeulen om alsnog afgezet te worden. En uiteindelijk kreeg ik m'n zin want die gast laat dit ritje heus niet schieten als hij al zo'n tijd op ons jaagt.
De bijna 2 uur durende rit bestond voor mij uit alle zeilen bijzetten om Pepa goed vast te houden die net uitgerust wakker was geworden, met links en rechts van me twee snurkende meisjes. Kon ik mooi nog een foto van dit viesnekje maken.


Ons nieuwe onderkomen bij Ramchang Guesthouse leek wel een balzaal, maar dat is niet zo moeilijk vergeleken met het hokje waar we die ochtend uit vertrokken waren. Nog fijner was het zwembad waar 4 Hermusjes insprongen terwijl ik het zweet liever onder de douche afspoelde.


We aten wat van de restaurant kaart voor de deur van onze kamer totdat Pepa met haar eten ging gooien en nodig naar bed moest. Helaas was haar rustperiode van korte duur want tegen de tijd dat de grote meiden sliepen was Pepa weer klaarwakker en speelden we nog buiten tot ze weer instortte. En wij ook. Het was weer een lange dag maar de grensovergang is ons alles meegevallen met dank aan de grondige voorbereiding en wat mazzel.