Halverwege de rit werden we nog de bus uitgebonjourd, totdat de busconducteur toen we al buiten stonden nog eens goed op onze kaartjes keek en de chauffeur voor z'n hoofd sloeg. We hoefden namelijk helemaal niet over te stappen. We vonden het al zo vreemd aangezien we gewoon directe buskaartjes hadden.
In Kampong Cham werden we al opgewacht en na een korte lunchbreak stuiterden we over een zeer belabberde weg (Tula en Pepa gierden het uit, het leken wel de botsauto's van de kermis gister) naar OBT Homestay in Chiro Village. OBT staat voor Organisation for Basic Training en probeert op allerlei manieren de enorme armoede in het dorp aan te pakken. De basis daarvan is onderwijs en dus biedt OBT gratis les aan in verschillende vakken met de nadruk op Engels (Khmer school is voor veel arme gezinnen niet te betalen). Dit alles met behulp van veel vrijwilligers en donaties. Om een vaste bron van inkomsten te creëeren zijn er een paar bungalows gebouwd of je kan bij een gezin in huis logeren, dat geld gaat allemaal naar de stichting.
Wij betrokken de riverside bungalow, een enorme ruimte met 2 grote matrassen met klamboe en een eigen veranda met hangmat.
Er liep meteen al een stel meisjes mee toen we aankwamen en na 8 dagen grote stad konden onze dames hier met hun nieuwe vriendinnen lekker buitenspelen in de boot die onder ons huis ligt.
Na een tijdje liepen we het dorp in om suikerrietsap te drinken en trokken we al snel een hele meute aan. Ze vinden ons net zo interessant als wij hen en doordat de kinderen wat Engels spreken kun je nog eens een leuk gesprekje houden. Vooral Pepa steelt de show, sinds een paar dagen zwaait en handkust ze naar iedereen onderwijl byebye roepend. Maar o wee als iemand haar dan op wil pakken, daar is ze niet van gediend.
We kregen een rondleiding door het dorp van de 20 jarige Reena en daarna nam ze ons mee naar de oever van de Mekong om te zwemmen (dat was nog een flink eind lopen vanaf ons riverside huis, de naam doet anders vermoeden, zal wel aan het droge seizoen liggen).
Bij het prachtige licht van de dalende zon zwom Novi op z'n Aziatisch met haar kleren aan en Pepa in d'r nakie. Tula koos voor de gulden middenweg, die ging te water in alleen haar onderbroek.
Na een zwembad met scherpe tegels troffen we nu een rivier met scherpe schelpen en zo kon Tula al snel afgevoerd worden met een flink bloedende snee, ik met haar op m'n rug weer dat hele stuk akker overgehobbeld.
Na het pleisters plakken en de rest van het avondritueel werden we opgehaald om bij een familie te gaan eten. Super om zo een inkijkje in het Cambodjaanse plattelandsleven te krijgen. Telkens eerst de basisvragen beantwoorden: ja 3 dochters, namen en leeftijden, Holland. Novi geeft gelukkig zelf antwoord op de vragen in het Engels die ze begrijpt, Tula geeft helemaal nergens antwoord op en als we Pepa voorstellen dan roept ze nog 5x haar naam terwijl ze naar zichzelf wijst. We aten lekker en Daan voerde een goed gesprek terwijl ik probeerde Pepa te weerhouden van de familiefoto's van de muur trekken die van boven tot onder de gehele muur besloegen, tja dat krijg je met 8 kinderen.
Bij het plassen voor het slapengaan keken 2 oogjes me vanuit de wc-pot aan.
Tegen 9en deden Pepa en ik al ons eerste tukje van de dag.
Daarna kleedden we ons eens aan en gingen een sapje uit een zakje drinken aan de overkant van de straat. De ijsman kwam langs met een kar vol blokken ijs en sneed ter plaatse de gewenste hoeveelheid ijs af (in plaats van een koelkast gebruiken ze koelboxen met grote stukken ijs). We trekken altijd snel bekijks en vooral de oudere vrouwen willen graag in die bleke kinderarmpjes knijpen. De kleine kinderen hier lopen of naakt of zonder luier rond en als er gepoept of geplast wordt gaat er gewoon een plens water overheen. Voor de lunch barricadeerde ik nog even onze trapafgrond met de multi inzetbare waslijn en werd er nog meer geschommeld in wisselende samenstelling.
Toen Novi en Tula klaar waren met hun rijst (niet) opeten slopen ze weg om tv te kijken (die en niet op een kinderzender stond en waar ze toch niks van verstaan) in het huis van ons eetgastgezin. Het huis is een grote ruimte die door middel van 'binnententen' verdeeld is in meerdere slaapkamers. Het gezin woont hier met 6 kinderen en ontvangt daarnaast gasten voor het eten en ook om te overnachten bij hen thuis. Moeder Sokha geeft les op een Khmer school en volgt's middags zelf Engelse les bij OBT. Zoals alle huizen hier is de vloer van bamboe latjes met flink veel gleuven, gelukkig kent Cambodja geen muntgeld.
Na de lunch troffen we de ijscoman op z'n motor en terwijl we aan de snel smeltende ijsjes likten zagen we voor het eerst een Cambodjaanse peuter met een driftbui. Ik zat eerder nog te vergelijken dat de kinderen hier zo tam zijn terwijl Pepa een soort tornado is. Dit meisje werd eerst met een leeg waterflesje gemept door een oudere vrouw en daarna door moeder prompt onder een koude waterstraal gezet (misschien was dat geen straf maar gewoon de bedoeling want ze had ook net een lekkend ijsje op). Op weg naar huis bleef er een groepje meiden aan ons kleven die eenmaal boven de grootste lol hadden met onze dames. Niet dat wij het erg vinden maar hier is het blijkbaar heel normaal om gewoon iemands huis in te lopen. Eerder deze ochtend kwam er al een vrouw boven buurten die gezellig ging zitten kijken hoe wij in ons ondergoed op de veranda zaten te niksen. Na een hele tijd ging ze de akker op om eten voor haar 5 koeien te oogsten. Ze moest om alles lachen wat de kinderen deden, het was heel leuk ondanks dat we maar 5 woorden gewisseld hebben.
Als de zo'n gaat zakken en de temperatuur iets beter te behappen valt zo rond 17 uur komt het leven weer op gang. Wij maakten een ossenkarrit, heerlijk door elkaar geschud worden in een smalle kar over de akkers. Tja je doet wat om de lokale economie te spekken hè. Aan het eind is Pepa zelfs door het gehobbel in slaap gevallen, en het ging er echt niet zachtjes aan toe.
We hadden een studente van OBT bij ons en haar broertje (denk ik) die ondanks hun Engelse vaardigheden ons toch veel lieten raden als we er door de uitspraak echt geen soep van konden brouwen. Ik dacht dat ze hun huis verkocht hadden maar het bleek hun paard te zijn. Gelukkig konden we er allemaal om lachen, dat doen de Cambodjanen graag. Tussen de weg en ons huis ligt het schoolgebouw (en de nieuwe bibliotheek die in aanbouw is, helemaal met de hand gemaakt) waar we langsliepen toen er net weer een les afgelopen was. Veel kinderen oefenen graag hun Engels en zijn niet bang om een praatje te komen maken. Daan controleerde nog even het huiswerk van een meisje dat een jaar ouder maar 2 koppen kleiner dan Novi is. De net gearriveerde Canadese reizigers hadden een frisbee bij zich wat uitmondde in een grote kring met hilarische taferelen.
Toen de schemer inviel wist Pepa zichzelf nog even heerlijk te bedoezelen, wat hier niks uitmaakt want iedereen is de hele dag smoezelig.
We aten weer bij ons gezin en Daan probeerde uit te leggen dat hij jeuk krijgt van jackfruit (als in een allergie) waarop onze gastmoeder een bak droge rijst voor hem haalde om z'n handen in te wassen. Iets met miscommunicatie. We kletsten nog een tijd met Sophal, de oprichter van OBT die heel mooi kan vertellen over de problemen in dit land. Alle meisjes zaten ondertussen met nog een horde kinderen voor de tv en vermaakten elkaar, ze zijn hier wel wat aanloop gewend. Nog een drankje bij de buurvrouw en daarna kropen we weer onder de klamboes. Deze dag deden we helemaal niks, je zou denken dat ik dan zo uitgeschreven ben. Op Tula kan je hier de klok gelijk zetten, ze is elke dag om 10 voor 6 wakker om te plassen. Omdat de rest van de familie nog sliep slopen we naar beneden waar we onder het huis speelden met takken die op gereedschap leken. We zagen veel dorpsbewoners langskomen met hun boodschappenmand om wat te gaan oogsten of op hun motor om groenvoer voor hun koeien te halen. Volgens Novi zijn ze hier helemaal niet zo arm want ze hebben televisie en motors, dat die allemaal van een lening gekocht worden zie je er namelijk niet aan af.
Als ontbijt aten we een watermeloentje, 2 ananasjes en een pomelo, waar eerst nog even flink mee gegooid werd. Daarna schommelden, tukten en speelden we tot aan de lunch. Dit keer bonden we Pepa vast met behulp van de drager, kon ze even niks slopen. Ze had het daarvoor zowiezo te druk door het fruit van de dag dat ze graag lustte en per stuk gepeld moest worden.
Op het heetst van de dag werd er nog meer geluierd en gespeeld. De stroom viel een poosje uit en dus werd de suikerrietpers met de hand rondgedraaid toen we een sapje gingen halen. De dorpskraam is net een buurthuis, we zitten er steeds een uur of langer en vermaken ons kostelijk. Tula en Pepa speelden met de kinderen in het stof tot ook zij bruin waren. We moesten erg lachen om een meisje dat gezien haar gedrag precies Pepa was: niet een slokje willen maar het zakje zelf vast willen houden, aan staarten van kindjes trekken, de ballon van een ander kind laten knallen, afval oprapen er het naar iemands hoofd gooien en dat alles met een zeer ondeugende blik. Pepa maakte nog meer vriendinnen waaronder ook het braafste meisje van het dorp in een snoezig jurkje die het niet erg vond dat Pepa op haar ballon ging zitten.
Tegen 5en trokken we ons Keens aan en liepen naar de Mekong rivier om te gaan zwemmen, dit keer met schoenen aan tegen de scherpe schelpjes. Helemaal in ons eentje, slechts vergezeld door de geweldige kleuren van de ondergaande zon, echt een prachtplek. Net voor het donker over de akkers weer terug naar huis, waar nog hard gewerkt werd om het land om te ploegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten