Daarna namen we plaats achter het wiel om een kommetje, beker en vaasje te draaien. Ik bleek echt geen talent te hebben want ik zat elke keer met een klei donut in m'n hand als de bovenkant van m'n kommetje of vaasje weer eens losliet.
Daan daarentegen bracht het er stukken beter vanaf en produceerde goed lijkende exemplaren. Jammer voor hem maar zoals op voorhand al duidelijk met de meiden afgesproken zouden we onze baksels niet mee naar huis nemen. Novi keek hier al dagen naar uit en en ook Tula zat te genieten. Toen ik klaar was mocht Pepa uit de drager (met al onze handen in de klei konden we haar anders niet tegenhouden als ze op slooptocht zou gaan en hier stond nogal veel breekbaars) en klom ze direct op een krukje met een blik van zo nu ga ik dit ook eens even doen. Met een restje klei en wat hulp heeft Tula ook een mooi kommetje geproduceerd.
De meiden versierden hun gedraaide dingen en na een uitgebreide fotoreportage van de gemaakte werkjes fietsen we langs de nogal droge rivier weer naar huis. Met onderweg een stokbrood en smoothie stop om op de kamer te picknicken.
De middag bestond zoals de meeste dagen uit eerst een poosje chillen op de kamer (met dank aan YouTube vermaakten de meiden zich een hele tijd met Kinderen voor kinderen filmpjes kijken, echt die Hupsakee komt zowat m'n neus uit) en daarna plonzen in het zwembad als de zon niet meer zo fel is. Ook deze avond aten we op een straathoek, alleen ditmaal aan een echte tafel. Pepa heeft een hele portie witte rijst naar binnen zitten proppen, zo fijn dat dit soort restaurantjes melamine borden hebben en we niet de hele tijd angstvallig haar bord vast hoeven houden voor het geval ze opeens genoeg heeft en haar bord de verkeerde kant op weg schuift.
We hadden voor de verandering ook nog een avondprogramma, namelijk een voorstelling bezoeken van het Phare Ponleu Circus. Hier treden artiesten op die als kind uit zeer arme gezinnen de kans hebben gekregen gratis creatief onderwijs te kunnen volgen. Hierdoor krijgen ze kansen om een positieve draai aan hun leven te geven en mogelijkheden voor een loopbaan. Het grootste deel van de voorstelling was erg vrolijk, mooi en grappig, maar er zaten ook wat heftige stukken uit de Khmer geschiedenis in. De meiden vonden het prachtig, ook Pepa (die op m'n rug hing omdat ik dacht dat ze wel in slaap zou vallen want ver voorbij haar bedtijd) heeft de hele voorstelling geboeid zitten kijken en klappen.
Dit was niet zo'n beste dag. Tegen de tijd dat iedereen wakker werd had ik er al een hele nacht in de badkamer opzitten, enorm aan de diarree en ook nog wat maaginhoud via de vluchtroute aan de bovenkant geloosd. Ik voelde me op z'n zachts gezegd behoorlijk belabberd. Maar omdat we de tweede dag tempelen op het programma hadden staan mezelf toch bij elkaar geveegd en de tuktuk ingestapt. Ik zat inmiddels aan de diarreeremmers dus ik dacht dan knap ik in de loop van de dag wel op. Tip: als je in je hotelkamer al nauwelijks op je benen kunt staan wordt dat er niet beter op als je in de hitte een tempel gaat bezoeken. In de tuktuk wilde ik alleen maar liggen en toen we bij de allerbelangrijkste tempel Angkor Wat aankwamen wist ik eigenlijk al dat dit geen goed idee was. Maar ja je bent hier 1x in je leven dus dan gaan we hem bekijken ook.
De meiden lagen er gisteravond pas rond 22 uur in door ons bezoek aan het circus, die waren daardoor ook niet op hun best, vooral Tula had er echt geen zin in.
Om bij de hoofdtempel te komen loop je eerst over een enorme slotgracht en daarna nog een flink stuk verder, ik dacht dat we er nooit zouden komen. Allemaal verspilde moeite natuurlijk want in deze staat had ik geen oog voor iets wat ongetwijfeld prachtig is.
Al lopend las ik voor uit het reisgidsje: Angkor Wat was eerst een hindoeïstische tempel en daarna een boeddhistische tempel. Waarop Novi zei 'en wat is het nu dan? Een toeristische tempel?'.
Eigenwijs wilde ik ook nog perse naar het hoogste en heiligste niveau klimmen, kinderen niet toegestaan, dus Daan bleef met de meiden beneden. Daar vielen ze ten prooi aan een fotosessie van oudere Amerikaanse toeristen die in een georganiseerde reis van 18 dagen 4 landen aandeden. Als je dan een paar dagen ziek bent heb je gewoon een heel land gemist.
De terugweg naar de tuktuk dacht ik echt dat ik flauw zou vallen zo de slotgracht in. Tula bood heel lief aan dat zij wel aan de buitenkant zou lopen zodat ze me tegen kon houden, gelukkig was het een heel breed pad. We besloten naar het hotel terug te gaan waar ik m'n bed indook, Daan me van ORS en liters water voorzag en ik de hele dag geslapen heb. Eind van de middag moest ik voor het eerst plassen (terwijl ik normaal ongeveer 3x per uur ga), dat vonden we een goed teken.
De meiden zijn met Daan bijna de hele dag in het zwembad geweest (erg blij dat dit gebeurt in een hotel met ruime kamer, zwembad en restaurant en vooral dat ik het heb en niet een van de kinderen) met een lunchpicknickpauze op de kamer.
Het avondeten werd een tripje naar het restaurant op het dak van ons hotel, de makkelijkste keuze in je eentje met 3 kinderen waarvan Tula drukker dan druk was door de vermoeidheid en Pepa zowiezo nogal bewerkelijk is.
Na een nacht goed slapen (wat ik best wonderbaarlijk vond na bijna de hele dag ook al geslapen te hebben) voelde ik me gelukkig weer stukken beter en at aan het ontbijt voorzichtig een stuk stokbrood. We besloten deze dag rustig aan te doen en namen een tuktuk naar Les Artisans d'Angkor, een initiatief ontstaan om jongeren in gebieden met weinig onderwijskansen een vak te leren en tevens ter behoud van de Khmer nijverheidsvaardigheden (die door het schrikbewind van de Rode Khmer in de jaren '70 compleet dreigden te verdwijnen). Hier kregen we een gratis rondleiding langs de diverse soorten handenarbeid en probeerden daarna niks te breken in de bijbehorende winkel.
Vooral Novi vond het erg interessant om te zien, die wil thuis ook meteen aan de slag met beeldhouwen en houtbewerken. Wij hebben natuurlijk weinig plek voor souvenirs, maar mocht je nou de levensgrote waterval met Angkor afbeelding willen kopen voor $5500 dan bezorgen ze het wel gratis bij je thuis.
Hierna liepen we naar de markt om wat kleding te kopen die meteen dient als souvenir en omdat de meiden al enkele kledingstukken zo besmuikt hebben dat ik ze niet meer schoon krijg (tempelstof en watermeloen maken hardnekkige vlekken). Nog een rondje supermarkt voor luiers (en wasmiddel, ze verkopen hier handige kleine zakjes waspoeder) en om de grote gepinde geldbiljetten te breken waar de kleine zaakjes of eetkraampjes niet van terug hebben.
Bij de zoveelste picknick op onze hotelkamer (wij vinden 'uit eten' in een restaurant of zaakje met 3 kinderen waarvan 1 dreumes niet een van de meest relaxte bezigheden, dus doen dit dan ook liever niet 3x per dag als we het kunnen voorkomen) vond Daan een manier om in bed een stokbroodje te kunnen eten zonder in de kruimels te hoeven slapen.
Natuurlijk wilde iedereen z'n nieuwe kleren passen. Oké dat is niet helemaal waar, Novi stond erop dat haar zussen meededen met de modeshow en ik heb haar geholpen door ze over te halen dat ze dan op het bed mochten springen voor een foto.
Toen gingen de outfits weer uit en de zwembroekjes aan en speelde Tula in haar eentje een uur lang restaurantje met de stapelbekertjes in het zwembad.
Inmiddels was ik m'n maagomkerende episode alweer vergeten en had bedacht om bij een op Tripadvisor goed gerecenseerd Indiaas restaurant te gaan eten. De tuktukchauffeur moest even zoeken maar daarna aten we op ons paasbest gekleed met z'n allen op een rijtje erg lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten