Siem Reap deel 3

Toen we vanochtend na een vroeg ontbijt in de tuktuk stapten bij onze vriend Chantha werd hij plots gebeld en was er wat onduidelijkheid. We werden door een heel stel tuktukkers zijn kar uitgeholpen en toen hoorden we wat er aan de hand was: zijn vrouw had net gebeld dat ze op het punt van bevallen stond. Hij had ons wel verteld dat ze zwanger was maar we wisten niet dat ze ZO zwanger was, gelukkig zaten we niet ergens halverwege Angkor Wat. Onze nieuwe chauffeur moest even z'n maten om hulp vragen want onze bestemming riep wat vragen op. Toen het opgehelderd was lagen we allemaal in een deuk: ze verstonden steeds Happy Whore (hoer) in plaats van Happy Horse. Pas toen we het uitbeeldden viel het kwartje, we gingen namelijk paardrijden.
Na een zeer hartelijke ontvangst bij de Happy Horse Ranch bestegen we onze paarden voor een 1 uur durende rit.

Voorop reed onze gids Kong, Pepa mocht voorop bij mij en net als Novi en Tula had ik een meisje die ons paard leidde. Daan reed achteraan en solo, soms waren we hem even kwijt omdat zijn paard nogal een snacker was en graag even bleef staan of een andere lekkerdere kant uitwilde.

Het tempo lag laag (wij zijn allemaal beginners) en de rit voerde door dorpjes met hopen vuilnis, veel blote babietjes die in hangmatten hingen te bungelen, zwaaiende kinderen en mangobomen. Daan z'n paard kreeg het nog even op z'n heupen en probeerde er een wedstrijd van te maken, maar uiteindelijk kwamen we allemaal met slechts zere billen weer bij de ranch aan.

 Om 10 uur waren we alweer in ons hotel want vanwege de hitte hadden we het paardrijden zo vroeg mogelijk op de dag gepland. Hoewel het elke dag tegen de 40 graden is valt het nog aardig mee. Doordat het de meeste dagen wel een paar uur bewolkt is en er ook een windje staat (daarom zijn die open tuktuks zo lekker of natuurlijk op de fiets) is het best uit te houden. We keutelden op onze kamer, de palmboom naast onze kamer begon door de naderende storm te zwiepen en probeerde met kokosnoten en al door ons raam heen te bonken (we zitten op de 2e etage) en juist toen Daan en Tula op de fiets lunch gingen halen brak de hoosbui los en kwamen ze verzopen maar wel met droog stokbrood terug. 's Middags konden de meiden eindelijk eens lekker splashen in het zwembad want we waren de enigen. Het vervelende is dat dit zwembad scherpe tegels heeft en er elke zwemsessie snijwonden op het menu staan. Ook irritant is het losse fallusvormige ornament op een sokkel midden in het zwembad wat Pepa telkens weer probeert eraf te gooien. Nu was ik het zat en heb het hele ding gewoon aan de kant gelegd. Aangezien we al dagen een ijsje beloofden maar het er steeds niet van kwam zijn we naar het centrum getuktukt en na een flinke ijsco door de bij toeristen populaire Pubstreet gelopen. We dachten nog heel even de kinderen voor een uurtje in een massagesalon onder te brengen en het samen op een zuipen te zetten maar toch maar niet gedaan. Op ons gemak wandelden we via een klein zaakje met goed eten, waar we al een paar dagen onze smoothies halen omdat ze er de helft goedkoper zijn dan in de rest van de stad, maar $0,50 terug naar ons hotel. Tijdens de wandeling kletste ik met Tula over de verschillen tussen Nederland en Cambodja. Ze vroeg waarom er hier zoveel tuktuks zijn en in NL veel meer auto's. Dus ik vroeg wie er volgens haar meer geld hebben, Nederlanders of Cambodjanen? Ze bleef bij hoog en laag volhouden dat Nederlanders minder geld hebben. Ik vroeg nog verder hoezo dat dan en toen kwam de aap uit de mouw: veel Nederlanders hebben een auto gekocht en die zijn heel duur dus daarom hebben ze nu minder geld. Geniaal, ze was me gewoon al 3 stappen vooruit met redeneren. Oh en vanwege het klimaat leek een tuktuk haar in NL toch ook niet zo'n goed idee hoewel het hier misschien ook wel koud kan zijn want ze had iemand gezien met een jas aan. Hilarisch zulke gesprekjes.
Novi en Tula waren dolgelukkig met de gekochte schetsblokken en vanwege dit enthousiasme stelden we bedtijd nog wat uit zodat ze nog even konden kleuren. Het is wel elke vakantie hetzelfde: neem ik kleurboekjes mee dan willen ze schrijven, neem ik schriftjes met lijntjes mee dan willen ze wit tekenpapier en neem ik schetsblokken mee dan willen ze kleurplaten. Gelukkig is centra of markten afstruinen stukken interessanter als je een doel hebt, al is het nog zoiets simpels als wit papier.
Dankzij een zeer vroege start van de meiden, die om kwart voor 6 al niet meer konden wachten om te gaan kleuren, zaten we om 7 uur aan het ontbijt en waren we om 8 uur in het bezit van buskaartjes voor morgen onderweg naar de tempels. Het bleek deze zondag vele malen drukker dan op onze eerdere dagen en we waren blij dat we de kopstukken van Angkor al bezocht hadden. Zo reden we hele busladingen toeristen voorbij en stopten pas bij Preah Khan, die we allemaal geweldig vonden vanwege de vele klautermogelijkheden en doorgangetjes.

Hierna reden we stuk naar Ta Som, weer een overgroeide berg oude stenen. We hadden met Novi en Tula afgesproken dat als ze geen zin hadden ze in de tuktuk op ons mochten wachten. Hoewel we dachten dat Tula dat niet alleen zou durven koos ze er hier voor om te blijven zitten en zat ze bij terugkomst lief te kleuren.

Bij de derde tempel op ons programma wilde Novi ook liever achterblijven, hoewel ze hier weer heel wat trappen hadden kunnen beklimmen. Dus gingen Daan en ik samen met Pepa en voelden ons voor heel even weer een klein gezin.

Als laatste stopten we bij Banteay Kdei waar we samen met een inmiddels slapende Pepa rondliepen, toen voelden we ons zelfs even een kinderloos stel en hadden het erover dat we mazzel hebben met onze gelijkwaardige interesse in dit soort dingen. Wij vinden het allebei matig interessant, niet dat de ene elk steentje uitgebreid wil bekijken en fotograferen en de ander er geen bal aan vindt.

Zo waren we net na de middag alweer terug bij ons hotel, schopten de Keens uit en de slippers aan en lunchten om de hoek. De middag brachten we natuurlijk door aan het zwembad. Er ontstond even wat paniek bij het personeel toen het een van hen opviel dat het fallusornament uit het zwembad was verdwenen, maar zodra Daan dat doorhad en wij schuld bekenden konden ze er om lachen. In het begin van de avond tuktukten we in een kwartiertje naar een soort avondmarkt/nightmarkt. Zo eentje die niet in de reisgids staat en je bij toeval moet vinden. Of zoals ik doe: Googlen op plaatsnaam+ferris wheel(omdat dit soort kermisjes vaak wel een reuzenradje heeft)/carnival/fun fair en dan speuren door Google afbeeldingen totdat je iets ziet dat wat zou kunnen zijn en vervolgens speuren tot je een wijk/park/adres tegen komt. In Siem Reap heet het Kyung Yu en ligt het aan Road 60. Een lange doorgaande weg vol met kledingkraampjes (niet verkeersvrij dus uitkijken voor je tenen), daarlangs een greppel met picknickkleedjes en eetkraampjes en parallel daaraan een terrein vol attracties. De een iets aftandser dan de ander, draaimolens, botsauto's voor groot en klein, springkussens en trampolines, een minireuzenrad dat met enorme vaart ronddraaide, zelfs een heuse achtbaan (niet een die over de kop gaat hoor). Op deze zondagavond waren heel veel Siem Reapse families hier te vinden en wij mengden ons gezellig in het feestgedruis.

Van gehoorbeschadiging en leeftijdsrestricties hebben ze hier nog nooit gehoord, de allerkleinsten zaten in attracties waar wij Novi nog niet eens in wilden laten. Ook qua tijd zijn ze hier niet zuinig, voor $0,25 zit je gerust een kwartier in de draaimolen.
Als klap op de vuurpijl ging Daan eerst met Novi en daarna met Tula erbij in de 'grote mensen' botsauto's, toen kon deze laatste avond in Siem Reap helemaal niet meer stuk.