zaterdag 14 mei 2016

Koh Kong

Voor 7en stonden we klaar om opgehaald te worden voor de rit naar Koh Kong, onze laatste bestemming in Cambodja. Daan had broodjes bij de bakker gehaald (die is vanaf 4 uur open) en Pepa oefende vast voor later als ze ook een eigen rugzak moet dragen.
Bij gebrek aan opties hadden we kaartjes voor de minibus (anders werd het een 2x zo dure taxi) en het busje dat ons kwam halen om naar de daadwerkelijke minibus te gaan werd bestuurd door de sloomste en minst snuggere chauffeur van Phnom Penh. Na ons moest hij nog iemand oppikken en we hebben ruim een half uur rondjes gereden om de juiste straat heen terwijl hij steeds z'n hulplijn belde en tutukchauffeurs de weg vroeg. Uiteindelijk vertrokken we 3 kwartier later dan gepland (ik heb bij het minibuskantoortje nog heel snel Pepa afgespoeld die weer eens doorgelekt was, die 2 minuten wachten konden er ook nog wel bij).
De eerste 2,5 uur verliep prima, we hadden de achterste rij met 4 stoelen, Pepa sliep de hele tijd in een zeer ongemakkelijk ogende houding (die had 's nachts steeds diarree dus heb ik een paar keer onder de douche gezet en verschoond, nu kon ze mooi wat slaap inhalen) en Novi en Tula speelden spelletjes op de iPad.
Tijdens de korte stop dronken we allemaal ijsthee (Novi en ik waren misselijk, Pepa wilde ook niks eten en Tula eet hier zowiezo weinig dus de noodlestal ging aan ons niks verdienen) en daarna moesten we nog bijna 2,5 uur. Tula gaf zich over aan de slaap en Pepa gaf over over zichzelf en mij heen. Het scheelde dat ze niks gegeten had en alleen zoete ijsthee braakte en dat ik uit voorzorg een handdoek onder ons had neergelegd (alleen had ik een spuitluier verwacht, geen fontein). Omdat het nog maar een uurtje was en we toch geen kant op konden zijn we maar gewoon zo blijven zitten, Pepa viel zelfs weer in slaap. Het was ook wel echt een enorm bochtige weg, Novi en ik hadden er ook last van.

In Koh Kong centrum werden we al opgewacht door de songtheaw van onze accommodatie maar schoten eerst even de goed gesorteerde supermarkt aan de overkant van de straat in voor luiers (die gaan hard), kindertandpasta en naturel chips (om het zout aan te vullen). We zitten nog maar 8 km van de Thaise grens dus de vervoermiddelen zien er al Thais uit en in de supermarkt werd de prijs in dollars, Cambodjaanse riel en Thaise baht getoond. Met een heerlijk windje door de haren reden we naar ons nieuwe onderkomen Thmorda Resort, waar we van garden view geupgrade werden naar riverview. Deze huisjes liggen aan het water en hebben uitzicht op het restaurant dat op het water gebouwd is.

Het ziet er prachtig uit, helaas voor de meiden betrok al snel de lucht en ging het regenen, dus het kayakken stelden we maar even uit. In plaats daarvan speelde Daan een potje pool met Novi en trok Tula het pokerspel uit de kast (en verloor wie weet hoeveel fiches tussen de planken door zo het water in). Pepa en ik douchten ondertussen de kots van ons af, deden een flinke handwas en speelden in het zand voor onze deur. 's Avonds verplaatsten we ons weer naar restaurant/bar met fantastische familiehangmat en aten op het donkere water.

Tula is niet uit de grote hangmat te krijgen hier. Zodra ze wakker was moest er weer geschommeld worden. Novi stond te springen om te gaan kayakken. Je kunt hier gratis kayaks pakken en dit haalde goede herinneringen boven aan onze afgelopen zomervakantie in Lutjebroek.

Ons uitje van vandaag ging naar een ecotoeristisch mangrove bos met wandelpad. We vonden het niet heel bijzonder, de 1,5 km hadden we zo afgelegd. We telden wel gezamenlijk meer dan 80 krabbetjes, dat is exclusief die twee van ons die de krabbendans deden. Aan het einde beklommen we een uitkijktoren en namen voor de korte terugweg een bootje.

We maakten uitgebreid gebruik van onze privé tuktuk door langs de markt te gaan om fruit en stokbrood in te slaan en daarna nog een stopje bij de supermarkt te maken. Aangezien we redelijk ver uit het centrum zitten scheelt dat een hoop duurdere drankjes en eten bij het resort restaurant. Tula bleef steeds zitten om op de spullen te passen. Daar valt ook geen peil op te trekken. Ze vindt dingen eng waarvan wij denken kom op zeg maar op andere momenten is ze weer zeer zelfstandig en durft ze veel meer dan Novi.

Toen de schroeiend hete zon wat afnam eind van de middag hielden we een familiekayaksessie. Pepa bleef netjes zitten ingeklemd tussen mijn benen en haalde haar handjes door het water.

Na nog wat wisselingen van kayak en de nodige potjes poolen met een portie loempiaatjes erbij (waarbij wonderbaarlijk genoeg geen enkele bal te water raakte) maakten we ons op voor de avondactiviteit: met een bootje vuurvliegjes spotten. De bootsman die we gister sproken zou extra vroeg komen want hij wist een mooie zandbank waar de meisjes leuk konden zwemmen, daarom liepen Novi en Tula nog in hun zwembroek rond. De lucht was al aan het betrekken en het begon in de verte te onweren, dus ging Daan met de meiden even richting de boot om te vragen of het wel doorging. Enthousiast 'het gaat door' roepend kwamen ze teruggerend waarbij Tula keihard onderuit ging en 2 knieën en handen openschaafde. Met een hoop gebrul, betadine en pleisters duurde het wel 10 minuten voordat we uiteindelijk richting het bootje gingen. Inmiddels was er een storm losgebarsten en tegen de tijd dat wij ons bij de rest van de passagiers in het restaurant hadden gevoegd waaide de halve barinhoud ons om de oren. Het was al snel duidelijk dat varen er niet meer in zat en met een paniekerige Tula en verbaasde Pepa aan me geklemd zochten we de veiligheid van onze kamer op.

Net op tijd want daarna brak er echt noodweer los, viel de stroom uit en keken we vanuit onze deuropening naar de lichtflitsen.

Onze fietslampjes kwamen goed van pas, Daan zei nog tegen Pepa 'niet in je mond steken' en ontdekte vervolgens zelf dat dat eigenlijk best grappig is.

De dames van het restaurant kwamen kaarsen brengen en de menukaart en terwijl we onze bestelling doorgaven lieten we meteen zien dat onze badkamer en halve kamer blank stonden. We speelden Uno bij kaarslicht, waarbij het verschil tussen de blauwe en groene kaarten nogal onduidelijk was, daarvoor scheen Tula bij met het fietslampje.

Toen het eten kwam brachten ze ook wat nieuwe handdoeken, de meiden aten hun frietjes op bed en wij onze pad thai knus in de deuropening bij het gedonder en bliksem. Voor het einde van de maaltijd was het noodweer zo goed als over en sprong ook de stroom weer aan. Nog even bijkomen van de schrik en daarna konden de meisjes rustig gaan slapen. We waren het erover eens dat we het aan Tula's valpartij te danken hadden dat we niet al op het water zaten toen het noodweer losbrak.


Zoals gewoonlijk begonnen we al voor 6en aan de dag en zo waren we na een uitgebreid zelf gesneden fruitontbijt om 8 uur ruimschoots klaar om met onze tuktukchauffeur van de dag op pad te gaan. In een klein uurtje reden we naar de Taitai watervallen, eerst door het stadje, daarna werd het al snel heuvelachtig en groen met her en der een hutje en uiteindelijk (na de entree van de watervallen waar de opzichter eerst uit z'n hangmat getrommeld moest worden zo vroeg waren we) gingen we offroad waarbij wij dachten dat de tuktuk het elk moment zou begeven maar onze chauffeur rustig verder hobbelde door kuilen en over stenen. Geen foto's want we hadden het te druk met onszelf aan de stangen van de tuktuk vasthouden. Daan moest als zwaarste meerdere keren uitstappen omdat de tuktuk achteruit in plaats van vooruit reed. Maar na een kilometer of wat ploeteren (die we eigenlijk verwacht hadden te moeten lopen dus wij waren allang blij) hoefden we alleen nog maar een kort steil pad af tot aan de waterval. Onze chauffeur ging met ons mee en nadat Novi onderuit ging hield hij haar de rest van de afdaling stevig vast.

In het begin hadden we de watervallen helemaal voor ons alleen en we hadden er gezien het hoogtepunt van het droge seizoen niet zo veel van verwacht maar er stroomde flink wat water met kracht maar beneden.

Toen we eenmaal een fijn zwemplekje hadden gevonden zonder het idee te hebben elk moment een kind naar beneden te zien verdwijnen hebben we ons heerlijk vermaakt. Van stenen glijden, proberen te lopen over de ongelijke rotsbodem, in de kleine watervalletjes zitten en je door het water laten masseren en met takken spelen.

Tegen het eind van de ochtend tuften we weer terug naar de stad. Door de wind droogden we onderweg op en Pepa deed een tuktukje.

We haalden weer stokbroodjes en sap op de markt en lunchten in onze 'voortuin'. We speelden op verzoek van Novi en Tula schooltje, alleen ben ik niet zo'n goede juf. Toch willen ze morgen weer, ze hebben echt zin om weer naar school te gaan. Eind van de middag hesen we onszelf weer in 2 kayaks (nog steeds verwonderd dat dit met Pepa erbij gewoon kan, die zit rustig een uurtje in een kayak te genieten) en onderweg kwamen we de vuurvliegjesboot tegen die kwam melden dat het vanavond ook niet door kon gaan omdat er wederom slecht weer voorspeld werd (wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn maar liever het zekere voor het onzekere met de kinderen erbij natuurlijk). Hierdoor hadden we alle tijd om na het douchen te poolen (ik met instortende Pepa op m'n rug) en te chillen in de gezellige bar op het water (toen was Pepa over haar slaap heen): schommelen in de hangmat, spelletjes op de iPad en hangen aan de bar.

Met de prachtige pasteltinten van de ondergaande zon sloten we daar onze laatste avond in Cambodja af met een dinertje en een drankje.

1 opmerking:

  1. Weer aardig wat bijzonderheden meegemaakt op jullie laatste dag in Cambodja. Wat het varen betreft inderdaad een geluk bij een ongeluk dat Tula gevallen was. Wel sneu voor haar natuurlijk, want vallen doet altijd pijn... Die watervallen waar je kan spelen, zijn geweldig voor de kinderen. Zand, water, modder dus. Wat wil je als kind nog meer. En het is nog verkoelend ook. Dat jij, Kiki, met zoveel gemak je jongste ronddraagt vind ik echt stoer. Het lijkt mij niet makkelijk, zeker niet als het warm is. Daarbij natuurlijk ook de andere ongemakken in ogenschouw genomen....Die lampjes in je mond zijn echt hilarisch. Hopelijk heeft Pepa het niet echt meegekregen. Al met al is het wel genieten allemaal. Die hangmatten zijn echt heerlijk, zeker met zo'n klimaat. Ik had dit verhaal overigens niet op FB voorbij zien komen, maar zag het omdat ik op de blog site terecht kwam.

    BeantwoordenVerwijderen